کد مطلب:293525 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:198
علی مرتضی میزان است از حیث عبادت
زیرا عبادت آن حضرت از روی اخلاص بوده است او عارفانه و عاشقانه خدا را پرستش می نموده است چنان نبوده كه عبادتش از خوف و ترس از جهنم و دوزخ باشد مانند فرمانبری برده گان از ترس مولا و یا عبادتش برای طمع بهشت و لذات جسمانی از حور و قصور و اطعمه و اشربه آن كه این عبادت عاری
از اخلاص است و در واقع مانند فرمانبری اُجَرأ و مزدوران است كه بشرط اُجرت انجام وظیفه می نمایند و بدیهی است كه اینگونه عبادات خالی از خلوص است چه قصد قربت در آن نیست و چه بسا كه این نحوه از عبادات مورد قبول پروردگار نباشد.
تو بندگی چو غلامان بشرط مُزد مكن
كه خواجه خود روش بنده پروری داند
پس تنها آن عبادتی مقبول درگاه اُلُوهی و مورد پذیرش حضرت ربوبی است كه به نیت قُرب بخدا و بجهت حُبّ بوصال او و لقاء جمال ربانی بوده است و از خدا جز خدا و قرب خدا چیز دیگر نخواهد و خدا را مستحق پرستش بداند و خالصاً و مخلصاً او را عبادت نماید.
(ما ز دوست غیر از دوست مقصدی نمی خواهیم
حور و جنت ای زاهد بر تو باد ارزانی)
(گر مخیر بكنندم بقیامت كه چه خواهی
دوست ما را و همه نعمت فردوس شما را)
(خلاف حقیقت بُوَد كاولیاء
تمنا كنند از خدا جز خدا)
(از خدا غیر خدا را خواستن
ظن افزونی است كلی كاستن)
قال الصادق علیه الصلاة والسلام: ان العباد ثلثه قوم عبدوا الله عز و جل خوفا فتلك عبادة العبید. قوم عبدو الله عز و جل طلب الثواب فتلك عبادة الاجراء. قوم عبدو الله عز و جل حبا له فتلك عبادة الاحرار و هی افضل العبادة. از اصول كافی كلینی.
و آن علی مرتضی علیه السلام است كه عبادتش خالصاً لوجه الله است چنانكه نغمه اش در پیشگاه معبود خود این است. (الی ما عبدتك خوفا من نارك و لا طمعا فی جنتك بل وجدتك اهلا للعباده فعبدتك.)
آری علی مرتضی علیه السلام میزان عبادت و عبودیت واقعی است و بایست از آنحضرت مقام خلوص و اخلاص در عبادت خدا را آموخت این طرز بندگی و پرستش خدای یكتا است در غیر این صورت بهر قصدی باشد هواپرستی است نه خداپرستی.
تو اگر هواپرستی همه زحمت است زحمت
ز هوا اگر گذشتی همه رحمت است رحمت
بكنار باغ بگذر بنگر بچشم حق بین
بكمال صنع باری همه آیت است آیت
ز چهل گذشت عمرت نشدی ز جهل خالی
كه بكوی حق چه داری همه غفلت است غفلت
تو اگر خداپرستی همه كار بندگی كن
كه زبان و حرف خالی همه صحبت است صحبت